Του Αυγούστου το φεγγάρι ήλιος της ημέρας μοιάζει.(παροιμία)

Του Αυγούστου το φεγγάρι ήλιος της ημέρας μοιάζει.(παροιμία)
 Δείτε κι άλλες Αυγουστιάτικες παροιμίες ΕΔΩ

ΤΟ ΔΙΚΑΙΟΝ ΣΤΙΣ ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ

Του Χρήστου Παπαδημητρίου

Οι θεράποντες της Νομικής επιστήμης εκτός από το φυσικό και θετικό δίκαιο πρέπει να μελετούν και να επεξεργάζονται και το δίκαιο των παροιμιών, κλάδος ιδιαίτερος, ικανού ενδιαφέροντος, παρθένος και ανεκμετάλλευτος.

Διαβάστε περισσότερα...

 

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ Στην Πομπηία ανέβαιναν θεατρικές παραστάσεις στα ελληνικά

Η ζωή που δεν ξαναγίνεται (Από μία συγκλονιστική ανάρτηση στα social)

Στα social είδα φωτογραφία του Νίκου Χριστοφάκη με μία καμένη βιβλιοθήκη, από την Βαρυμπόμπη. Είναι ένα μεγάλο, στιβαρό έπιπλο που καλύπτει ολόκληρη την επιφάνεια του τοίχου και επεκτείνεται πάνω από το κούφωμα της πόρτας. Τα μακριά ράφια είναι όλα φορτωμένα με βιβλία, δεν υπάρχει ούτε χαραμάδα ακάλυπτη.

Διακρίνεται μία κορνίζα που θα φιλοξενούσε αγαπημένο πρόσωπο ή ανάμνηση που έκαιγε σαν καντήλι. Σε ένα τραπεζάκι, μπροστά στη βιβλιοθήκη, υπάρχει πορτατίφ παλαιού τύπου, με «καπέλο», ιδανικό για ανάγνωση. Από το ταβάνι κρέμεται ο σκελετός ενός φωτιστικού που πρέπει να έφερε μία και μοναδική μεγάλη λάμπα, από αυτές που γεμίζουν όλο το δωμάτιο με απαλό φως. Στο πάτωμα απλώνεται ένας σωρός αποκαΐδια, μάλλον υπολείμματα βιβλίων. Η ματιά επιστρέφει στο κυρίως σώμα της βιβλιοθήκης όπου τα βιβλία είναι δερματόδετα, προϊόντα καλής και ακριβής έκδοσης. Τώρα έχουν μετατραπεί σε απανθρακωμένα λείψανα λέξεων. Έχουν καεί τα πάντα. Λέξη προς λέξη. Είναι εκατομμύρια λέξεις εκεί πάνω και κάηκαν όλες μαζί. Κάηκε το χαρτί, κάηκε το δέρμα, κάηκαν ακόμα και τα αποτυπώματα του ανθρώπου που τοποθέτησε τα βιβλία στο ράφι. Κάηκε ο κόπος για να φτιαχτεί αυτή η βιβλιοθήκη, μαζί του και οι στιγμές που ο ιδιοκτήτης κατέβαζε ένα βιβλίο, το κρατούσε ευγενικά με το αριστερό χέρι και το άνοιγε με το δεξί. Ναι βέβαια, ο ιδιοκτήτης είναι καλά. Ασφαλής. Όμως δεν ξέρω και κατά πόσο δύναται να θεωρηθεί σώος. Ακούμε συνέχεια ότι τα σπίτια ξαναφτιάχνονται, τα δέντρα φυτρώνουν ξανά, η ανθρώπινη ζωή είναι αυτή που έχει σημασία.

Αλλά για αυτόν τον άνθρωπο, ζωή, ή έστω ένα μεγάλο κομμάτι της, ίσως ήταν αυτά τα βιβλία. Μπορεί να ήταν και η μνήμη που έμενε φυλαγμένη στην κορνίζα. Πώς γίνεται να μιλάς για ζωές που σώθηκαν όταν έχουν χαθεί όλα αυτά που τους δίνουν νόημα; Λυπάμαι, αλλά κάποια πράγματα δεν γίνονται ξανά. Και αν είσαι ο άνθρωπος που είχε αυτήν την υπέροχη βιβλιοθήκη, τότε δεν μπορείς να ξαναγίνεις ο ίδιος άνθρωπος ξανά.

 

Ιστορική βιβλιοθήκη «Κοραής»: ένα κρυφό διαμάντι της ΧίουΗ συλλογή της Δημόσιας Κεντρικής Ιστορικής Βιβλιοθήκης της Χίου «Κοραής» περιλαμβάνει 250.000 τόμους βιβλίων, ανάμεσα στους οποίους και την «Περιγραφή της Αιγύπτου» (πάνω αριστερά). Στον όροφο φιλοξενεί λαογραφική έκθεση και πινακοθήκη.

Η λαϊκή σοφία στο μέτρο της αθηναϊκής συνοικίας

ΚΕΡΚΥΡΑ ΚΑΙ ΣΥΡΑ Ντιζάιν, παράδοση και δημιουργία βαδίζουν χέρι χέρι Ευάερα, ευήλια, ψηλοτάβανα, με γύψινες διακοσμήσεις, τα αρχοντικά της Ερμούπολης διατηρούν αναλλοίωτη την ιστορική αισθητική τους.

Ιστορία των παροιμιών

 

 Η ιδιοφυΐα, η εξυπνάδα και το πνεύμα ενός έθνους, φανερώνονται στις παροιμίες του. Φραγκίσκος Βάκων

Ιστορία των παροιμιών

Οι παροιμίες, μαζί με τους μύθους, τους θρύλους, τα παραμύθια, τα τραγούδια και τα αινίγματα, αποτελούν μέρος κάθε ομιλουμένης γλώσσας.

 Παραδόθηκαν με τον προφορικό λόγο από γενιά σε γενιά, ώσπου καταγράφηκαν και αποτέλεσαν λαογραφικό θησαυρό για τις ερχόμενες γενιές...

Διαβάστε εδώ όλο το άρθρο...

Η χρήση των παροιμιών στη λογοτεχνία

 

Η χρήση των παροιμιών στη λογοτεχνία 

Παροιμίες χρησιμοποίησαν σποραδικά στα έργα τους τόσο οι δύο μεγάλοι ποιητές της αρχαιότητας, ο Όμηρος και ο Ησίοδος (8ος αιώνας π.Χ.), όσο και οι κωμικοί ποιητές, ο Αριστοφάνης και Μένανδρος.

Επίσης, οι Πατέρες της Εκκλησίας και οι βυζαντινοί συγγραφείς χρησιμοποίησαν παροιμίες στα κείμενά τους...

Διαβάστε εδώ όλο το άρθρο...

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ

. Από τα αρχαία χρόνια αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για τη ζωγραφική, τη γλυπτική, την ποίηση, τη μουσική. Σε έργα τέχνης αλλά και σε παρτιτούρες, οι καλλιτέχνες άντλησαν έμπνευση από τη μεγάλη αθλητική γιορτή και τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά.

Η προέλευση της νεότερης λέξης “πολιτισμός”

 

Όταν ο Κοραής το 1806 ανέσυρε από τον θησαυρό τής ελληνικής γλώσσας τη λέξη πολιτισμός, για να αποδώσει εύστοχα τη γαλλική λέξη civilisation, «έπαιξε» συνειρμικά α) με τη σχέση τού πολίτη με την πολιτεία (αρχικά η λ. πολιτισμός δήλωνε τη διαχείριση δημοσίων πραγμάτων) και β) με ό,τι χαρακτηρίζει συχνά τον άνθρωπο τής πόλης, τη δυνατότητα μιας καλλιέργειας, μιας πιο εκλεπτυσμένης συμπεριφοράς καθώς και μιας ελευθεριότητας (πβ. άστυ-αστείος, χώρα-χωρατά). Έτσι πλάστηκε η λ. πολιτισμός με τη νεότερη σημασία της. Ας σημειωθεί ότι αντίστοιχη τής (αρχαίας) ελληνικής λέξης πολιτισμός στις σημασίες που αναφέραμε υπήρξε η λατινική λ. civilitas (civis-civilis-civilitas). Από τη Λατινική προήλθε και το γαλλ. civilisation που εμφανίζεται το 1721 (ως παράγωγο τού ρήματος civilizer ) και καθιερώνεται μέχρι τα τέλη τού 18ου αιώνα. Πηγή www.syros-agenda.gr

 

Διαφορά μεταξύ παροιμίας καί παροιμιακών φράσεων

Οι παροιμιακές (ή παροιμιώδεις) φράσεις είναι ένα είδος φράσεων που δεν έχει να κάνει με γνωμικά, αν και συγγενεύει με τις παροιμίες ως προς το λαϊκό ή αλληγορικό τους χαρακτήρα. Πρόκειται για σύντομες φράσεις που δεν αποτελούν «διατύπωση κρίσης», δεν τις χρησιμοποιούμε δηλαδή για να διατυπώσουμε μια άποψη, αλλά για να κάνουμε ένα χαρακτηρισμό. Πάντως τα όρια με τις Παροιμίες είναι μερικές φορές δυσδιάκριτα

Παροιμία καί Πολιτική

Ζει και με το φακοσπυρον λόγο, για τον οποίο χρησιμοποιείται από τους Έλληνες πολιτικούς η παροιμία δίνει, νομίζω, ο Δημήτριος Λουκάτος, ο οποίος, αν και δεν αναφερόταν αποκλειστικά στην γλώσσα των πολιτικών, εντοπίζει με ακρίβεια τις σπουδαίες δυνατότητες που μπορεί να προσφέρει μία παροιμία και στην πολιτική έκφραση: «Η λαϊκή παροιμία έχει, από τη φύση και τη γένεσή της, το στοιχείο του ανεύθυνου κατά τη χρήση της, γιατί είναι απρόσωπη και υπαινικτική, χωρίς να προσβάλλει συγκεκριμένα πρόσωπα και χωρίς να περιγράφει τις καταστάσεις που υπαινίσσεται. Ο χειριστής της διστάζει να μιλήσει ξεκάθαρα, φροντίζει όμως, ώστε ο αποδέκτης της να καταλαβαίνει αμέσως ό,τι τον αφορά. Η συνθετική λαϊκή σκέψη “εκπέμπει” πάντα, αλλά και “ακροάται” (αποδέχεται) με ευφυέστατη ταχύτητα, τις παραστατικές κριτικές, που από την παροιμία διατυπώνονται. Η παροιμία μένει πάντα ένας ελεύθερος λόγος, αυθόρμητος και αδέσμευτος, που προβλέπει (συμβουλεύοντας), διαπιστώνει (φιλοσοφώντας) και επικρίνει (ρίχνοντας στον καθένα την ευθύνη του). Ο λόγος της δεν είναι θρηνητικός· αρχίζει σοβαρά, με την καλή διάθεσή της συμβουλής, γίνεται μελαγχολικός (από την κακή πρόβλεψη), αλλά στο τέλος δείχνεται δηκτική